۵ مطلب در شهریور ۱۳۹۸ ثبت شده است

در همین زمان ...

در همین زمان که چند سال پیش جنگ شروع شد،

جنگ ایران و عراق،

جنگ ایران با یه کشور عربی،

یا شایدم جنگ ایران با کل دنیا،

دوباره،

شاید،

فقط شاید، قراره که جنگ بشه،

با یه کشور عربی دیگه،

و با کل دنیا ...

اگر جنگ بشه، 

مثل همون بار قبل،

میلیون ها آرزو پرپر میشه،

میلیون ها تن قربانی میشه ...

البته این دفعه شاید فرق داشته باشه،

شاید اینبار،

 برعکس دفعه قبل،

شناسنامه هارو طوری دستکاری کنن که نشون بده زیر سن قانون اند تا به جبهه فرستاده نشن،

اینبار هیچ کس خودش رو روی مین پرت نمیکنه،

هیچ کس تمام زندگی اش رو برای دفاع از میهن اش رها نمیکنه،

اگر جنگ بشه، مردم دیگه نای مبارزه کردن و دفاع کردن از خاکشون رو نخواهند داشت،

خاکی که همه دوست دارن به سرعت هرچه تمام تر ترکش کنند و ازش خارج بشن.

شایدم جنگ خیلی زود تموم بشه. 

توی چند ساعت،

شایدم چند لحظه،

اونقدر تلفات داده بشه که عملا ادامه ای وجود نداشته باشه.

یا شایدم جنگ نشه،

در هر صورت، چه جنگ بشه،

چه جنگ نشه،

حتما میلیون ها آرزو پرپر میشه.

  • سارا
  • شنبه ۳۰ شهریور ۹۸

اندرباب تیچر بودن (3)

موسسه ای که توش کلاس دارم، توی یکی از محله هاییه که آدمای جالبی نداره. و طبیعتا بچه ها هم که توی این محیط ناامن و نامطمئن رشد می کنند و بزرگ میشن، خیلی تاثیرات از محیطشون دریافت میکنن و کم کم همرنگ جماعت میشن.

 

قبلا چندبار بهشون تذکر داده بودم و گفته بودم که سر کلاس درست حرف بزنین. بی احترامی به هم دیگه نکنین و مواظب باشین چه کلمه هایی سر کلاس به زبون میارین. اما کو گوش شنوا!!

امروز دیگه قاطی کردم و سرشون داد و بیداد کردم. که آدم باید همیشه درست حرف بزنه، با شخصیت رفتار کنه. صادقانه عمل کنه.

و اونا هم هزارتا دلیل برام آوردن که نمی تونن توی این جایی که دارن زندگی میکنن، همچین آدمی باشن که من ازشون میخوام باشن. چون اینجا فرق داره. اینجا دخترا امنیت ندارن و برای اینکه بتونن از خودشن دفاع بکنن و سرنوشتشون مثل فلانی که یه بار برده بودنش توی خرابه ها و زیر گردنش "تیزی" گذاشته بودن یا یه فلانی دیگه که یه بلای دیگه توی خرابه ها به سرش آورده بودن نباشه، یا کمربند مشکی تکواندو دارن ( مثل آریانا ) یا یه دونه چاقو توی جورابشون و یه دونه هم توی یه جیب مخفی توی لباسشون میذارن ( مثل مریم ) تا وقت نیاز ازشون استفاده کنن.

اینجا، اگر مدرسه ات رو عوض بکنی و وارد کلاسی بشی که هیچ دوستی نداری، ممکنه یه نفر برات زیرپایی بگیره و یکی دیگه هم از پشت هلت بده، طوری که نقش زمین بشی، دستت بمونه زیرت و دچار آسیب بشه و تا مدت ها توی گچ باشه. ( مثل کسری ).

یا وقتی داری توی خیابون راه میری و دخترا به پسرا و پسرا به دخترا سر مسخره ترین چیزهایی که ممکنه توی دنیا وجود داشته باشه و آدما بخوان دعوا کنن، شروع به دعوا کنن و در نهایت به پات به کلانتری و اداره پلیس باز بشه. ( مثل خیلی هاشون! )

 

بهشون میگم آدم باید به موقعش شاخ باشه. به موقع اش از خودش دفاع کنه. اما به موقع اش!! در حالت عادی میتونه یه آدمی باشه که همه کارهاش رو درست و با صداقت انجام بده.

بهم میگن تیچر! توی این دنیا هرکی با صداقت کاراش رو انجام میده به هیجا نمیرسه. وقتی میتونیم یه دروغ بگیم و قال قضیه کنده بشه و دعوا راه نیفته، چرا باید راستش رو بگیم؟

 

میخواستم بهشون در جواب بگم ...

راستش خیلی چیزا میخواستم بگم ...

ولی سعی کردم براشون شنونده باشم. بچه هایی که شاید خیلی وقتا کسی رو ندارن که بشینه پای حرفاشون. سعی کردم تا جاییه که میشه راهنماییشون کنم، ولی میدونم ممکنه خیلی هم تاثیرگذار براشون نبوده باشه.

 

به تنها چیزی که دلم خوشه، اینه که سه هفته قبل بهشون شماره تلفنم رو دادم و از اون موقع تاحالا هیچ مزاحمتی از سمتشون صورت نگرفته. چون تیچر قبلی شون (که از قضا خیلی هم دوستش داشتن) وقتی شماره اش رو بهشون داده بود، ساعت 12 شب زنگ میزدن و از خواب بیدارش میکردن و هرهر می خندیدن!!

همینکه زنگ نمیزنن منو نصف شب از خواب بیدار کنن، خودش نشونه پیشرفته، مگه نه ؟ :)))) یعنی امیدوارم باشم این گلِی که توی این چندماه لگد میکردم، از توش داره سبزه و درخت درمیاد؟

 

( پ.ن : شاید مجبور بشم تا دوهفته دیگه ازشون خداحافظی کنم. چون به هرحال، خروس دوباره هوای پریدن با بالهای مومی اش به سرش زده و اینبار معلوم نیست چی پیش بیاد. ولی میدونم که با وجود تمام بی ادبی هاشون، لات و لوت بازی هاشون، خنگ بازی ها و درس نخوندن هاشون، دلم براشون تنگ میشه. اونم خیلی زیاد ...

 

پ.ن 2: اینقدر توی این مدت با بچه های شر و شیطون سر و کله زدم که به صورت ناخودآگاه حس میکنم بچه باید شر باشه و اگر شر نباشه، یه چیزی درست نیست. چند روز پیش نشسته بودم با یه پسربچه خیلی با ادب که خانواده خیلی هم خوب بهش رسیدگی کردن یه دوساعتی زبان کار میکردم. کلا اون دو ساعت همه اش فکر میکردم این بچه چه قدر ماسته و چه قدر عجیب رفتار میکنه!! چرا هرچی من میگم گوش میکنه؟ این بچه چرا اینطوریه؟؟؟؟)

  • سارا
  • جمعه ۲۲ شهریور ۹۸

عاشورای ما

نزدیکای غروب بود. جمعه نبود، ولی درست مثل بعداز ظهر جمعه ها، حس میکردی که دلت گرفته و حوصله هیچ کاری رو نداری.

به خاطر همینم شال و کلاه کردیم و رفتیم بیرون. من و ته تغاری بودیم. اول رفتیم پارک محبوبمون. اینقدر شلوغ بود که حد نداشت. انگار کلی آدم دیگه هم دلشون گرفته بود و زده بودن بیرون...

رفتیم بالاتر، یه پارک دیگه، به امید دیگه اینکه خلوت تر باشه. ولی نبود.

کنار پارک، یکی از تکیه های موقتی بود که برای این چند روز برپا شده بود. شکوهمند بود. اصلا، تماشایی بود.

توی پارک، یه عالمه ظرف غذای کثیف افتاده بود روی زمین، زیر نیمکت ها، روی چمن ها ... سطل آشغال های کوچولوی پارک ها تا لبه پر شده بودن. شیشه های خالی نوشابه اینجا و اونجا افتاده بود...

پارکبان پارک با لباس سبزش، یک دستکش دستش کرده و کیسه مشکی بزرگی هم دستش گرفته بود. اول از سطل آشغال ها شروع کرد و محتویاتشون رو داخل کیسه سیاهش ریخت. کیسه اش که پر شد، همه را در سطل آشغال بزرگی که چند قدم آن طرف تر از پارک قرار داشت خالی کرد. بعد رفت سراغ ظرف هایی که افتاده بود روی زمین. خم می شد و دونه دونه از روی زمین برشون می داشت و توی کیسه اش می انداخت.

اون طرف، پسرکی با یک چرخدستی و کیسه ای بزرگ، توی سطل زباله ی بزرگ را میگشت و قوطی های نوشابه و ظرف ها را جدا می کرد.

راستش امروز، روز عاشورا بود.

  • سارا
  • سه شنبه ۱۹ شهریور ۹۸

زمان و زبان

زبان.

زمان.

هدف.

آینده.

 

قبلنا وقتی کلاس زبان میرفتم و با ساختار یک زبان جدید تازه آشنا شده بودم، به این فکر میکردم که آیا زبان بر روی طرز تفکر ما تاثیر میذاره یا نه. منظورم زبانی که بعدا در طول زندگی یاد میگیریم نیست، بلکه زبانیه که به عنوان زبان مادری تار و پود افکارمون رو میسازه و با ساختار اون زبان شروع میکنیم به فکر کردن. به این فکر میکردم که اگر من به جای ساختار فارسی، با ساختار انگلیسی فکر میکردم، چه قدر افکارم نسبت به حالا میتونست متفاوت باشه ...

بعدها جسته گریخته راجع به تحقیقاتی شنیدم که چنین چیزی رو اثبات می کردند. هر زبان ویژگی های خاص خودش رو داره که باعث میشه افرادی که به اون زبان صحبت میکنند هم ویژگی های جالبی داشته باشن.

مثلا یک زبان قدیمی وجود داره که توی اون سمت راست و چپ مفهومی نداره و در عوض، از جهت های جغرافیایی استفاده میکنند، مثلا اگر به این زبان بخوای آدرس بدی، نمیگی برو طرف راست. میگی برو طرف غرب- یا شرق. به همین دلیل تمام افرادی که به این زبان صحبت میکنن، به طور درونی میتونن جهت یابی کنن و هیچوقت گم نمیشن که خب این ویژگی خیلی خیلی خیلییییییییی خفنیه!

یا مثلا توی یک زبان آفریقایی، واژه ای برای راستی، راستگویی، خوبی و ... وجود نداره و تمام صفات خوب از صفات بد ساخته میشن. یه چیزی مثل نادروغگو. یا ناشیطانی! اینطوری انگار شما یه فیلتر روی افکارت کشیدی و همه چیز رو بد و شیطانی میبینی. 

 

کسی که الان دارم پیشش کار میکنم، آدمیه که اون هم به ساختار های زبان به شدت علاقه منده و توی کلاس هاش راجع به نکاتی که ساختار انگلیسی رو با فارسی از هم متمایز می کنند، زیاد صحبت میکنه.

این استادم یه بار داشت میگفت

وقتی میخواییم راجع به آدم های گذشته توی فارسی حرف بزنیم و بگیم که چی می گفتن، گذشته رو از حال میسازیم. مثلا :

مردم فکر میکردند که زمین صاف است.

یعنی من توی فارسی وقتی میخوام راجع به گذشته حرف بزنم، گذشته رو به حال میارم و گذشته توی حال ما همیشه جاریه. شاید به خاطر همینه که ما فارسی زبان ها عادت داریم به جای حال به گذشته فکر کنیم. اصلا انگار هیچ وقت نمیخوایم دست از سر این گذشته لعنتی مون برداریم. چه گذشته خودمون، چه تاریخ 2500 ساله مون.

اما انگلیسی اینطور نیست وقتی همین جمله رو اگر به انگلیسی ترجمه کنیم، میشه این :

people thought the earth was flat

thought و was هر دو گذشته هستند. چیزی که مردم توی گذشته فکر میکردند، توی گذشته باقی میمونه و به حال ارتباطی پیدا نمی کنه. 

 

یا یه مورد دیگه اینکه ما وقتی میخوایی درباره آینده حرف بزنیم، آینده رو از گذشته میسازیم : من خواهم رفت.

این گذشته حتی توی آینده هم دست از سرمون بر نمیداره و ما توی ناخودآگاهمون هم میبینیم که همیشه توی گذشته غوطه وریم.

ولی اگر توی انگلیسی بخواییم آینده بسازیم، به جز will و going to، حالتی وجود داره که من آینده رو از حال می سازم : I am cleaning the house this weekend

یعنی این قضیه که من قراره خونه رو تمیز کنم اینقدر قطعیه که من از حال جمله ام رو میسازم. یعنی من بهش فکر کردم و برنامه ریزی کردم و حالا قراره که آخر هفته ام رو به تمیزکاری بگذرونم.

و این آدم میگفت که با یادگرفتن یک زبان دیگه، میتونیم ساختار فکری مون رو هم به نوعی تغییر بدیم و بهترش کنیم.

این بخش از حرفای استادم رو واقعا دوست دارم.

 

تازگیا کتاب "هاروکی موراکامی به دیدار هایائو کاوای میرود" رو خوندم. توی این کتاب، که یه نویسنده و یه روانشناس به بحث نشسته اند و راجع به خیلی چیزا با هم حرف میزنن، راجع به زبان ژاپنی و فرقش با انگلیسی هم حرف میزنن. اینکه توی زبان ژاپنی، ضمیر خیلی استفاده نمیشه. (یه نکته ای رو بگم : کلا اگر شما از واژه kimi به معنا "تو" توی ژاپنی استفاده بکنین بی ادبی محسوب میشه. مگر بین دوستان خیلی نزدیک. یعنی ژاپنی ها از واژه تو و شما هم خیلی کم استفاده میکنن. البته من واژه های من و ما -watashi و watashitachi - رو زیاد توی مکالماتشون شنیدم. ولی بازم کلا استفاده از ضمیر زیاد نیست)

و بعد هم راجع به فردیت حرف میزنن. اینکه اونطور که در غرب به فرد بها داده میشه، توی ژاپن به فرد بها داده نمیشه و این جمع و گروهه که حرف اول رو میزنه. ( البته این ساختار توی ژاپن امروز با ژاپن 20 سال پیش که این گفت و گو صورت گرفته فرق داره. اما بازم ریشه هاش رو میشه پیدا کرد. ) 

اینکه ژاپن خیلی جمعگراست و نه فردگرا، شاید ریشه در این داشته باشه که توی این زبان، ضمیرها کاربرد زیادی ندارن. نمیدونم، این البته فقط یه فرضیه است. یه چیز جالب دیگه رو هم  چند وقت پیش راجع به زبان ژاپنی خوندم و اینکه در گرامر این زبان، اصلا چیزی به نام زمان آینده وجود نداره! یعنی فقط از حال و گذشته ساخته میشه و براساس کانتکس و مفهوم، افراد متوجه میشن که صحبت از حاله یا آینده.

شاید اینطوری بشه تفسیرش کرد که آینده، بخشی از حاله ... و با حال میشه به آینده رسید! یا، بدون حال، آینده ای هم نیست ...

این مدل نگاه کردن، خیلی به نظر نویسنده کتاب قدرت حال (the power of now) نزدیکه. یعنی زبان ژاپنی، زبانیه که گویندگان اون بیشتر از گویندگان سایر زبان ها به این مساله واقفن که زمان، فقط از حال تشکیل شده. یعنی درواقع، هیچ آینده و گذشته ای وجود نداره. ما توی حال حرکت میکنیم و گذشته، زمان حالی بوده که سپری شده و آینده، زمان حالیه که هنوز فرا نرسیده.

 

+ اینکه آدم برای همه چیز برنامه داشته باشه، خیلی چیز خوبیه. اینکه تصمیم بگیریم برای آینده مون چی کار بکنیم، اینکه امسال، سه ماه تابستون و بهار و پاییز، یک ماه آینده، کل هفته و آخر هفته یا حتی همین فردا، بدونیم که باید چی کار بکنیم، خیلی چیز خوبیه.

من منکر این نیستم که گاهی اوقات سپردن خودمون به دست زمان و روزگار چیز خوبیه و لذت های خاص خودش رو داره. مثلا، لذتی که یهویی و در لحظه تصمیم گرفتن برای بیرون رفتن، سفر رفتن و خوش گذروندن هست، توی هیچ چیز دیگه ای نیست! ولی آدما با برنامه ریزی میتونن به خواسته هاشون برسن. برنامه ریز و تلاش. بعدش میتونیم خودمون رو به دست خدا بسپریم و توکل کنیم، ولی آدم تا وقتی کاری انجام نداده، توکل هم معنی نداره.

 

++ یادداشتی برای خودم : بیا یاد بگیریم چطور توی حال زندگی کنیم. بیا یاد بگیریم چطور برای رسیدن به چیزی که میخواییم تلاش کنیم. به جای دعا و مناجات و رویاپردازی، دست به کار شو!! برنامه ریزی کن و انجامش بده! اون وقت خدا هم مطمئنن (اگر به صلاحت باشه) کمکت میکنه و دستت رو میگیره. میدونم شبا خسته میرسی خونه. میدونم. اما... تو یه رویا داری. پس جسته و گریخته رفتن به سمتش دردی رو دوا نمیکنه. باید هرشب بشینی و روش کار کنی، نه یکی دو شب در میون.

 

( نکته: این قضیه ی توی حال زندگی کردن با اینی که قبلا اینجا گفته بودم، فرق داره :)  )

  • سارا
  • يكشنبه ۱۰ شهریور ۹۸

داستان یک سرقت

امروز قرار بود جلسه مهمی در یکی از نهادهای مرتبط با یکی از دانشگاه های معتبر کشور برگزار بشه. ( از آوردن برخی از اسامی خودداری میکنم، چونکه این داستان حقیقت داره)

از قضا، این نهادی که داستان ما در اون اتفاق می افته، در یکی از ناامن ترین محله های شهر قرار داره. طوری که خفتگیری و زورگیری جز اعمال روتین و روزانه اون منطقه محسوب میشه. از اتفاقات مکرری که اونجا پیش میاد، اینه که موتوری ها یه آدم رو نشون میکنن، از دور به سمتش هجوم میارن، روی طرف " تیزی " می کشن، میذارن روی گلو یا شکمش و ازش میخوان که گوشی، پول و ( اگر خانمه ) جواهرات احتمالی اش رو تقدیمشون کنه وگرنه شکمش رو سفره میکنن و دمار از روزگارش درمیارن!!

اگر این آدمهایی که ازشون دزدی میشه، خیلی خوش شانس باشن و عملیات زورگیری درست زیر دوربین های این نهاد مورد نظر ما اتفاق بیفته، دوان دوان به سوی دفتر یکی از مسئولین می شتابند و نالان و گریان ازشون میخوان که دوربین هاشون رو چک کنن تا ببینن تصویر اون عوضی هایی که خفتشون کرده بودن رو میتونن پیدا کنن یا نه. ( اینکه آدم خودش رو ببینه که یه چاقو گرفتن زیر گردنش و دارن با تهدید کردن گرفتن زندگیش، زندگیشون رو دودستی تقدیم یه نامرد عوضی میکنن، درسته که به اندازه تجربه کردن بار اولش دردناک نیست، ولی بازم چیزی نیست که بخوای دوباره و از یه زاویه دیگه ببینیش!)

علاوه بر خفتگیری و زورگیری، دزدی هم فت و فراوون اتفاق می افته. مثلا رئیس نهاد داشت برام تعرف می کرد که خودش داشته تصویر ضبط شده دوربین هارو چک می کرده که دیده یه نفر ساعت سه و پنجاه و هفت دقیقه صبح از ماشینش پیاده میشه، باتری یک ماشین دیگه رو باز میکنه و میره، درحالی که کل این اتفاق ظرف 21 ثانیه اتفاق افتاده.

می گفت : " من خودم چک کردم. زمان گرفتم دیدم درست شد 21 ثانیه. باتری رو انداخت توی ماشینش و د برو که رفتیم. "

اینا رو گفتم تا بدونین با چه جایی طرف هستیم.

 

امروز توی این نهاد یه جلسه خیلی مهم برگزار شده بود و افرادی که شرکت کرده بودن هم جز هیئت علمی های گردن کلفت بودند. خلاصه اش کنم. دو نفر بودن که با یک موتور گشت میزدند. یکیشون که ترک موتور نشسته بود، هی ماشین ها و آدم ها رو چک میکرد که ببینه کجا رو هدف قرار بده. ماشین یکی از اعضای هیئت علمی چشمشون رو گرفت. به سرعت در ماشین رو باز کردند. یه کیف زنونه توی ماشین بود که برش داشتن. بعدش دیدن، به به! پشتش یه دوربین هم هست. دوباره دست بردن و اونم برداشتن و بعد به سرعت از منطقه جرم دور شدن. توی کیف، یه سری طلا و جواهر بود که قیمتشون با احتساب دوربین میرفت بالای 20 تومن. اینا همه شون توی دوربین ها ضبظ شدن.

(درس اول : چرا آدم وقتی میدونه قراره چند ساعت رو بیرون از ماشینش سپری کنه، کیفش رو میذاره توی ماشین که انگیزه دزدها رو تحریک کنه؟ اونم کیفی که طلا توشه :| حداقل بذارینش صندوق عقب خب!! )

خانمه گریه میکرد. اشک میریخت گوله گوله. راستش من اول فکر کردم داره به خاطر طلاهاش ( و حماقتش برای گذاشتن کیف پر از طلاجواهر توی ماشین ) گریه میکنه. بعد فهمیدم که نه! اشک هاش به خاطر دوربینه.

شوهرش بهش گفته بوده که ماشین رو دزد زده و کیف رو بردن. اما نگفته بود که دوربین رو هم بردن. نمیخواسته بفهمه که ناراحت نشه و خانمه اتفاقی مساله رو فهمیده بوده. دوان دوان اومده بود پیش مسئول نهاد که داشتن دوربین ها رو برای پیدا کردن دزد میگشتن. زد زیر گریه و گفت دوربین رو بردن...

من ( که به طور تصادفی اونجا بودم) اول نمی فهمیدم مساله چیه! خب بردن که بردن! طلاهارو هم بردن!! به خاطر اونا نباید گریه کنی؟ فقط دوربین؟ طلاها مهم تر نیست آیا؟ بعد یادم افتاد که اوه! این منم که از جک و جونورا و طبیعت و دار و درخت عکس میگیرم و یه دونه عکسم از خودم ندارم. بقیه به جای اینا، از خودشون عکس میگیرن و احتمالا نگرانه که عکساش پخش بشه.

( درس دوم : اگر نگران دوربین تون هستین که عکساتون یه وقت جایی پخش نشه، بذارینش صندوق عقب یا با خودتون برش دارین و محض رضای خدا نذارین توی ماشین لعنتی بمونه!!)

 

اینجا میخوام شخصیتی رو معرفی کنم به اسم مژده. یکی از دوقلوهایی که از وقتی به دنیا اومدم، نقش منجی من رو به همراه قل دیگه اش، الهام، بازی کرده و توی این 25 سال، نه فقط نقش دخترخاله، که نقش خواهر بزرگتر رو برام بازی کردن.

مژده توی همین نهادی که گفتم کار میکنه. راستش خودشم زخم خورده است. چندسال پیش، کیفش رو درحالی که توی ماشین بود و منتظر بود در پارکینگ نهاد باز بشه، از شیشه ای که پایین بود میزنن.

و پارسال هم، بیش از 100 میلیون طلایی رو که مال خودش و خواهرش بود و گذاشته بود توی گاوصندوق نهاد رو می دزدن. ( دقیقا گاوصندوق! مژده میخواسته بره شمال که بین گذاشتن طلاها پیش خاله اش - مامان من - و گاوصندوق، دومی رو انتخاب مبکنه. چون طلاهای خواهرش هم پیشش بوده و میخواسته به گردن مامان من زحمت نندازه ). دوربین های نهاد همون موقع خراب بودن. طرف میدونسته که کلیدا کجاست. کی هست و کی نیست. خلاصه که آشنا بوده و عکسش هم توسط دوربین های عابربانکی که در حال استفاده از کارت های بانکی دزدیده شده بوده، افتاده. ولی هنوز بعد از یکسال، با وجود در دست داشتن تصویر واضح و تمام رخ از دزد مورد نظر، پلیسا نتونستن پیداش کنن. مملکتی که توش زندگی میکنیم، زیبا نیست ؟؟)

اینکه دزد بیاد طلاهای خودت رو با طلاهای امانت یکی دیگه رو به همراه پول ها و مدارک نهاد دولتی رو ببره و بعد نهاد مربوطه تصمیم بگیره که ازت شکایت کنه و بگه دزدی زیر سر خودته و اینا، چیزیه که به راحتی نمیشه فراموش کرد!! ( و دارم راجع به 100 میلیون تومن پارسال حرف میزنم! اون موقع که با 100 تومن میشد یه ماشین خوب خرید، نه یه 206!) و کلا این یه داستان خیلی طولانیه که اونقدر جزئیات ریز و درشت و اعصاب خوردی های بی شمار داره که بیخیال ... اینکه قبل از داستان دزدی، درگیر یه ماجرای تصادف بود و تا یه سال هم بابت اون دادگاه می رفت، اونم بی خیال. اینکه هرکاری میکرد و خودشو به هر آب و آتیشی میزد تا خدا یه دونه خواسته این روزاشو برآورده کنه، اونم بی خیال ...

راستش مژده هم یکی یکی همه رو گفت بی خیال. اونقدر گفت بی خیال و به خودش تلقین کرد که واقعا خاطرات همه اینا رفتن و به اعماق ذهنش فرار کردن و فقط هرچندوقت یکبار میان بیرون. ( البته به جز قضیه طلاها! اون هنوز همچنان پابرجاست )

اینکه وقتی اون خانم سر به هوا به دامان مژده پناه آورد، مژده حتی عکس دزد رو هم توی دوربین پیدا کرده بود. ( پلاک موتور رو گلی کرده بودن دیده نشه ) ولی قیافه هاشون معلوم بود. عکس رو بهش نشون داد. گفت ببین! برات پیداشون کردم.

بعد خانمه رو بغل کرد و با لحنی که اطمینان ازش می بارید گفت:

اصلا نگران نباش! دزدت رو پیدا میکنن. افسر پرونده من میگفت دزدی هایی مثل مال من پیدا کردنشون آسون نیست. ولی اینا خفت گیرن و مال این محلن. میبری اینو نشون میدی به کلانتری، دیگه خیالت راحت باشه. سریع میگیرنشون. اصلا شماره مسئول پرونده خودمو میدم بهت. خیلی آدم خوبیه و سریع کارت رو راه میندازه و پیداشون میکنن. میرن به دزد هایی که توی بازداشتگاه هستن، میگن بگو این کیه تا من عوضش 5 تا پاکت سیگار بهت بدم و اوناهم خیلی راحت قبول میکنن. چون سیگار توی زندان خیلی طرفدار داره!! بعضی هاشونم اینقدر تابلو اند که دیگه خود پلیسا میشناسنشون. اصلا تو برو بگو یه یارویی بود، مدل پشت موهاش اینطوری بود، کلاه گذاشته بود، لاغر بود، با این نشون ها میرن پیداش میکنن. تو دیگه عکس هم داری. اصلا نگران نباش.

وقتی اصلا هاش رو می شنیدم، حس اطمینان وجودم رو پر میکنه. منی که فقط بیننده بودم، با شنیدن اصلا هاش حس میکردم که خب! دیگه اوضاع جهان اصلا قراره روبه راه بشه ...

مژده تغییر کرده بود. اونم خیلی زیاد.

شاید جوابی که دنبالش می گشت، برای چرایی اتفاقات بدی که براش افتاده بود و اینکه چرا اینقدر خدا داره امتحانش میکنه، همینجا بود. اینکه قوی شده بود. صبور شده بود. تکیه گاه شده بود. دیگه مژده سابق نبود.

خانم مارپلی شده بود که مو رو از ماست میکشید بیرون و اینقد قوی در مقابل این اتفاقات کوچیکی که از نظر بقیه بزرگ بودن رفتار میکرد و دلگرمی میداد، که دهن همه باز مونده بود. حتی رئیسش.

مژده، همه این اتفاقا افتاد تا تو به اینجا برسی. به خود جدیدت ...

 

------------------------------------------------------

شرکت ما هم نقل مکان کرده به همین نهاد. یعنی من هر روز از این کوچه ها رد میشم. 4 - 5 سال پیشم همینجا کار میکردم. اتفاقای خوبی توی کوچه هاش نیفتاده برام! نمیخوام راجع بهشون حرف بزنم، چون توی این کوچه های مزخرف شهر دوستداشتنی مون، علاوه بر خفتگیری و دزدی، اتفاقای دیگه ای هم میفته.

حالا قوی تر از قبل شدم و میتونم از خودم دفاع کنم. یا حداقل صدام از گلوم بیرون میاد که درخواست کمک کنم.

وقتی میخوام برم بیرون، گوشیمو میذارم توی جیب شلوارم که مانتو می افته روش تا اگر کسی ازم درخواست گوشی کرد، بگم بیا!! این کیفم بگرد!! ندارم!!

و وقتی از این کوچه های لعنتی رد میشم، سعی میکنم به هیچی فکر نکنم و فقط و فقط از خیابوناش و آدماش فرار کنم.

  • سارا
  • دوشنبه ۴ شهریور ۹۸
برای تمام زن های دنیا در تمام اعصار مهم است...
by Hokusai
آرشیو مطالب