توی یه بعد از ظهر گرم نشسته بودیم و داشتیم راجع ابلهانه ترین موضوع ممکن در دنیا حرف میزدیم و بحث میکردیم.

خسته شده بودم، گرمم بود، تشنه ام بود، کلافه بودم و از اظهارنظرهای بی خودی هم به ستوه اومده بودم.

 

یهویی یکی برگشت گفت : خانم خانی دیگه داره از حال میره.

یکی دیگه گفت : آخه روزه است!

نفر سوم گفت : این مسخره بازیا چیه بابا! آدم باید " آدم " خوبی باشه!! بقیه اش چرت و پرته، که چی مثلا روزه بگیره آدم؟

حال بحث کردن نداشتم. فقط گفتم : اینا اعتقادات منه.

نفر اولی گفت : اعتقادات و اینا همه اش مسخره بازیه. آدم باید " آدم " باشه ...

 

توی بحثشون در رابطه با " آدم " و " آدم بودن " و " انسانیت " شرکت نکردم. نفر اول و سوم هی حرف میزدن و میخندین و مسخره بازی در میاوردن و به خیال خودشون آدم های cool جمع بودن که خیلی از منی که با اون لب های سفید و رنگِ پریده ام، برچسب " روزه دار " بهم خورده بود، با کلاس تر و متشخص تر بودن و " مدرن و امروزی " رفتار میکردن و گویا " آدم های خوبی هم بودن". یعنی خودشون اینطور میگفتن...

اینا باعث شد یه سوال بزرگ توی ذهن من شکل بگیره که واقعا ملاک آدم خوب بودن چیه ؟

 

البته این سوالیه که قدمت پرسش اون به ابتدای خلفت انسان برمیگرده و در تمامی دوران ها و بین تمام اقوام و ملل گوناگونی که پا به این کره خاکی گذاشتن و بعد هم ترکش کردن، نسل به نسل پرسیده شده و مطمئنا جستجوهای بزرگ و شگرفی هم برای یافتن پاسخ این سوال انجام شده که ممکنه خیلی هاشون به جواب نزدیک شده باشن و خیلی هاشون هم حتما به بیراهه رفتن.

آدم های زیادی اومدن و سعی کردن پاسخی برای این سوال پیدا کنن و فکر کنم نزدیک به 124 هزار نفر هم تا به حال اومدن که سعی کنن یه جواب حدودی در حد و فهم انسان ارائه بدن و خدا هم یه سری guide book در این زمینه برامون فرستاده. 

با همه اینا، شاید اصلا جواب دقیقی براش وجود نداشته باشه ...

اینکه تو سعی کنی به کسی آزار نرسونی، دل کسی رو نشکونی، نون کسی رو نبری، دروغ نگی، تهمت نزنی، به حریم خصوصی آدم ها تجاوز نکنی و خیلی موارد دیگه ای از این دست که هرکس یکی اش رو به عنوان ملاک خوب بودن قرار میده.

ولی آیا اینها کافیه؟ درون ما چی؟ اینکه در حق خودمون ظلم نکنیم، با خودمون صادق باشیم و زندگی مون رو هدر ندیم ... آیا اینها هم ملاک یک آدم خوب بودن حساب میشه یا " آدم خوب " صرف در روابط با سایر آدم ها سنجیده میشه؟ روابط با خدا چی؟ آیا باید این رو هم جز فاکتورهای اصلی برای تعیین میزان خوب بودن آدم ها قرار داد؟

اگر تمامی این موارد صحیح باشه، آیا میشه گفت که ما میتونیم برای خودمون راه بیفتیم و برچسب انسان خوب و بد رو بر هرکس که از راه رسید بچسبونیم؟ آیا برآورد ما، قضاوت صحیحی محسوب میشه؟

شاید هیچ کس بهتر از خود آدم نتونه تعیین کنه که آدم خوبی هست یا نه.

ولی خب من هنوزم نمی دونم که چطور کسی که توی روم وایمیسته و منو به خاطر روزه گرفتنم مسخره میکنه، دم از انسان خوب بودن میزنه، خودش رو ادم خوبی میدونه که نیازی به روزه گرفنتن نداره. ملاک این ادم از انسان خوب چیه؟ نمیگم این آدم خوبه یا بد. قضاوت نمی کنم ( البته دارم تمام زورم رو میزنم که قضاوت نکنم!! ) اما واقعا دوست دارم بدونم که هرکس چطور آدم های خوب و بد رو از هم تشخیص میده و چه ملاکی برای این قضیه داره.

 اصلا جوابی وجود داره؟

نظر شما چیه؟ آیا واقعا ما میتونیم بگیم که کسی ادم خوبیه؟ و اینکه ملاکمون برای تعیین ادم خوب چی باید باشه؟ اگر چیزی به ذهنتون اومد و اگر دوست داشتین نظرتون رو بگین، خوشحال میشم ( از ته ته قلبم! ) که با من در میون بذارینش.