یه جایی خوندم که کره جنوبی، پر سرعت ترین اینترنت دنیا رو داره.
کافیه که از سئول، قلب کره جنوبی 90 کیلومتر به سمت شمال شرقی برین تا به کشوری برسین که مردمش شاید حتی ندونن اینترنت چیه.
کشوری که پرسرعت ترین اینترنت دنیا رو داره و کشوری که حتی ساده ترین بستر ارتباطی رو هم نداره، درست چسبیده اند به هم، با فرهنگ مشترک، آب و هوای مشترک و نام مشترک.
از پیونگ یانگ تا سئول 195 کیلومتره. یعنی فاصله کمتر از تهران تا شمال!
از این میسوزم ایرانی که یک زمانی خیلی سرتر از کل پکیج کره شمالی و جنوبی با هم بود، الان با سرعت هرچه تمام تر جهد کرده که کره شمالی رو پشت سر بذاره. یعنی نمیشد یه ریزه (در حد چند درجه ناقابل) نوک این قبله نمامون رو کج میکردیم تا به جای پیونگ یانگ، سئول رو نشون بده؟
با این وضعیتی که داریم پیش میریم، تا چند وقت دیگه ممکنه حتی بچه هامون ندونن اینترنت چیه یا اینکه به جز خرید و پیگیری زندگی بازیگرها، کارهای دیگه ای هم میشه با اینترنت انجام داد.
حتی ممکنه به درجه ای برسیم که ندونن گوشی چیه. ( راجع به آینده خیلی دور که کلا گوشی منقرض بشه و تکنولوژی جدید جاش رو بگیره حرف نمیزنم. راجع 10_20 سال دیگه حرف میزنم که دنیا با سرعت در حال رشد و پیشرفته و ما همچنان به دنبال راهی برای زنده موندن و نفس کشیدن میگردیم)
از این میسوزم که خیابون تهران توی سئول، قلب آی تی کره محسوب میشه و بزرگترین شرکت های آی تی کره توی این خیابون که توی گرون ترین محله سئول واقع شده مشغول فعالیت هستن به طوری که حتی این خیابون رو به اسم Tehran-valley میشناسن. مثل سیلیکون_ولی آمریکایی ها.
و اونوقت تهرانی که اسمش رو به این خیابون داده، گذاشته روی دنده عقب و بدون آینه، داره با سرعت از تونل زمان برمیگرده به دهه 60 و 70.
به امید اینکه دولت در مرحله بعد برای تامین کسری بودجه اش اردوگاه کار اجباری نسازه و مخالفان نظام رو به عنوان برده ارزان قیمت به کار نگیره و با خاک اره شکمشون رو پر نکنه...
