شب قدر، شب آدم های زنده است. آدم هایی که قرار است چند صباحی بیشتر ساکن این دنیا باشند، مینشینند و برای سلامتی، تندرستی، و چیزهای دیگری که در دلشان است، دعا میکنند. در شب قدر از رفتگانمان یاد نمی کنیم. شاید از معدود مواردی باشد که برای کسی جز خودمان و نه از دست رفتگانمان دعا میخوانیم. چون این شب، فقط مختص ماست. همان هایی که هنوز زنده اند و نفس میکشند و فرصت دارند ...
راستش داشتن شبی مخصوص زنده ها قشنگ است. جذاب است. دلنشین و زیباست. اینکه بنشینی و فکر کنی و برای همه دعا کنی و از خدا بخواهی هرچه که صلاح است پیش پایت بگذارد، حس قشنگی دارد...
+ میگویند شب قدر در سراسر جهان فقط یک روز است. یعنی فرقی نمی کند کجای دنیا باشی، عربستان، ایران، آمریکا. شب قدر، فقط یک شب در سال است. و وقتی یادم می افتد که ماه رمضان ما یک روز با تاخیر از بقیه کشورهای خاور میانه شروع میشود، به این فکر میکنم که واقعا اصلا امشب شب قدر است؟ کداممان اشتباه میکنیم؟
