۷ مطلب در ارديبهشت ۱۴۰۰ ثبت شده است

مشکل بزرگ فریلنس‌ها

با کارفرمایی که بهش دوتا کار رو تحویل دادی و هنوز هیچ کدوم رو تسویه نکرده و پروژه سوم رو هم برات می‌فرسته، چطوری باید رفتار کرد؟ 

  • سارا
  • سه شنبه ۲۱ ارديبهشت ۰۰

نمونه بارز اثر کردن کمال همنشین

آقای پدر، از ابتدای ازدواج تاکنون، خطاب به همسر و فرزندان: « تا شما حاضر بشین، من میرم پایین وایمیستم.»

ملکه مادر از ابتدای ازدواج تا کنون، در جواب به پدر:  «واااااا! خب صبر کن با هم میریم دیگه! چه کاریه!» سپس مانتویش را به تن می‌کشد. 

پدر در جواب:  «نه نمیتونم توی خونه بمونم. میرم هوا بخورم» 

 

ملکه مادر، بعد از 28 سال زندگی مشترک با آقای پدر:  «سارا، تا تو حاضر بشی، من بیرون وایمیستم.»

سارا، درحالی عملا حاضر شده و فقط باید ماسک و کیفش را بردارد: «واااااا! خب دو دقیقه صبر کن الان منم میام دیگه.» 

ملکه مادر در جواب:  «نه نمیتونم توی خونه بمونم، میرم هوا بخورم» 

 

سارا، در 20 سال آینده (به شرط حیات از تمام عواملی که دست به دست هم داده اند تا بشر را ریز ریز منقرض کنند، از جمله کرونا، موشک درحال سقوط چینی، زلزله، سیل، آتشفشان، سایر ویروس‌ها و غیره) خطاب به خانواده در زمان بیرون رفتن:

 «نمیتونم توی خونه بمونم، میرم هوا بخورم»

  • سارا
  • يكشنبه ۱۹ ارديبهشت ۰۰

شب زنده ها

شب قدر، شب آدم های زنده است. آدم هایی که قرار است چند صباحی بیشتر ساکن این دنیا باشند، مینشینند و برای سلامتی، تندرستی، و چیزهای دیگری که در دلشان است، دعا میکنند. در شب قدر از رفتگانمان یاد نمی کنیم. شاید از معدود مواردی باشد که برای کسی جز خودمان و نه از دست رفتگانمان دعا میخوانیم. چون این شب، فقط مختص ماست. همان هایی که هنوز زنده اند و نفس میکشند و فرصت دارند ...

راستش داشتن شبی مخصوص زنده ها قشنگ است. جذاب است. دلنشین و زیباست. اینکه بنشینی و فکر کنی و برای همه دعا کنی و از خدا بخواهی هرچه که صلاح است پیش پایت بگذارد، حس قشنگی دارد...

 

+ میگویند شب قدر در سراسر جهان فقط یک روز است. یعنی فرقی نمی کند کجای دنیا باشی، عربستان، ایران، آمریکا. شب قدر، فقط یک شب در سال است. و وقتی یادم می افتد که ماه رمضان ما یک روز با تاخیر از بقیه کشورهای خاور میانه شروع میشود، به این فکر میکنم که واقعا اصلا امشب شب قدر است؟ کداممان اشتباه میکنیم؟

  • سارا
  • پنجشنبه ۱۶ ارديبهشت ۰۰

رولینگ، آدمها و اراده به پرواز

یکجایی خواندم که جی کی رولینگِ عزیزمان، اولین کتاب هری پاتر را در یک کافه نوشت. در میان شلوغی و ازدحام. چون چاره ای نداشت. ( و چون احتمالا جای دیگری هم نداشت). هر روز میرفت و در کافه مینشست به نوشتن. درحالی که پولهایش رو به اتمام بود و هرچه زودتر باید کتابش را تمام میکرد تا بتواند با آن خرجی خانه را دربیاورد، فقط مینوشت و می نوشت.

در یک جای دیگر خواندم جلد آخر را در گران قیمت ترین هتل اسکاتلند نوشت. جایی که هزینه اقامتِ تنها یکشب در آن 1000 دلار است و او به این دلیل چنین کاری انجام داد که خودش را مجبور کند بابت پولی که میپردازد، بنشیند و کتابش را تمام کند!

و این جمله نادر ابراهیمی در «یک عاشقانه آرام» چه قدر رفتار ما آدمها را خوب توجیه میکند:

"برای رسیدن به اوج ، از من بال و پر ِ  جادو مخواه ! هیچ چیز همچون اراده به پرواز ، پریدن را آسان نمی کند ."

 

بعدالتحریر : 

میشود به این قضیه از این زاویه نگاه کرد که:

"اوه پسر، ببین طرف از کجا به کجا رسیده. از جایی که به زور پول اسپرسوشو توی کافه میداده تا جایی که برای یک مدت توی یک هتل شبی خداتومن مونده تا آخرین کتابش رو تموم کنه."

اما در واقع، زاویه دید مورد نظر من اینه:

" وقتی آدم واقعا مجبور باشه و از اعماق وجودش بخواد کاری رو انجام بده، انجام میده. یعنی واقعا نیازی به گرون قیمت ترین هتلها نداره، یه کافه شلوغ و پر سر و صدا که همه در اون در حال رفت و آمد هستن، کارت رو راه میندازه و ذهنت خود به خود صدا رو فیلتر میکنه. نیازی نیست برای اینکه خودت رو مجبور به انجام کاری کنی، کلی پول بدی تا بلکه بشینی سر کارت و procrastination  و به تعویق اندازی انجام ندی. با کمال میل و با اراده تمام هرجایی که شد و هر زمان که تونستی، میشینی و تمرکز میکنی."

 

  • سارا
  • شنبه ۱۱ ارديبهشت ۰۰

نشون به اون نشون که...

امروز دیدم که یکی از همکارهای شرکت قبلیم بهم پیام داده که "خانم خانی، اگر خاطرتون باشه، یه پروژه به اسم فلان انجام میدادین که خروجی انیمشن های مربوط به اون پروژه، روی one drive  نیست!! احیانا جای دیگه ای ذخیره نکردید؟"

راستش از وقیح بودن این آدمها حرصم گرفت. من قبل از رفتن همه چیز رو، هرچی که بود و نبود، به خود این آدم تحویل دادم و رفتم. حالا طرف بعد از یکسال و نیم پیام داده میگه فایل های فلان پروژه رو کجا ذخیره کردی؟ و راستش بیشتر از همه، از اون علامت سوال هایی که وسط جمله اش بود حرصم گرفت.

توی دلم و از اعماق قلبم، یه "خاک بر سرتون کنن" گفتم که "هنوز بعد از این همه مدت، مدل مدیریتی تون و نگه داری از assetها و فایلهاتون به درد لای جرز دیوار میخوره و نتونستین درستش کنین".

یک سیستم داغون و به شدت کند به من داده بودند که سر خروجی گرفتن از نرم افزار پریمیر پدرم درمیومد و به هیچ چیزی هم وصل نمیشد. یادم بود که اولش هرچی تلاش کردیم به وان درایو وصل نشد. و در نهایت هم من همه چیز رو روی سیستم لوکال تحویل دادم.

دقیقا میتونستم حدس بزنم که چه اتفاقی افتاده. همون آقایی که پیام داده، بدون اینکه از روی اطلاعات سیستم من بک آپ بگیره، با گیجی تمام، دوباره روش ویدوز ریخته و سیستم رو برای یه نفر دیگه آماده کرده. بعد هم وقتی آقای مدیر سراغ فایل ها رو گرفته، گفته لابد روی وان درایو هستش دیگه. و وقتی که پیداش نکردن، چه کسی بهتر از منِ غایب که تقصیرها رو گردنش بندازن؟

بعد یک بحثی رو شروع کرد که نه! تو داری اشتباه میکنی. وان درایوت وصل بود!

بهش میگم به هرحال من فایلی رو اونجا نذاشتم. چون سیستم مشکل داشت و (بعد از کلی فکر کردن یادم اومد که یه مشکل دیگه هم بود،)  اینکه حجم فایل هایی که با پریمیر درست میکردم، خیلی بالا بود. حتی یکی از فایلها بیش از یک گیگ بود. (و آپلود کردن اون همه فایل، حجمی که خریده بودن رو سریع تموم میکرد).

اما اون همچنان با من سر اینکه وان درایوت وصل بود بحث میکرد و میگفت : آقای فلانی میگه نشون به اون نشون که خودشون جلوی شما درستش کرد و بعد شما گفتین چه رمز آسونی داره.

گفتم "لابد رمزش 1234 بوده" و بعد کلی علامت خنده گذاشتم و یه "موفق باشین" هم گذاشتم تنگش و بحث مسخره رو تموم کردم. قشنگیش اینجا بود بعد از اینکه پیام رو فرستادم، یادم اومد که واقعا اکثر رمزهای آقای مدیر همون 1234 و 12345678 بودن. یعنی هر اکانتی که داشت، با همین 1234 میشد رفت تو و ازش استفاده کرد!

 

راستش، هم خیلی خندیدم که بعد از یکسال و نیم اومدن فایل هاشون رو از من سراغ میگیرن و "نشون به اون نشونی" میدن تا بلکه به نتیجه برسن. هم اینکه خدا رو شکر کردم دیگه با همچین آدم های احمقی کار نمیکنم که حتی از ساده ترین اصولی که یک شرکت باید بدونه و رعایت کنه، بی خبرن و کارشون رو با نشونه ها و علامت تعجب گذاشتن پیش میبرن. این نوع برخورد به هیچ عنوان حرفه ای نیست.

در عین حال دلم تنگ شد. نه برای اونا، قطعا نه!! اما دلم هوای شرکتی رو که اول از همه اونجا کار میکردم کرد. اینکه صبح زود بلند بشم، صبحونه بخورم و برم سرکار. دلم برای اون مسیر هرروزی تنگ شد. دلم برای اون دختری که کیفش عکس ایفل داشت و توی اتوبوس، هم‌مسیرم بود تنگ شد. دلم برای حرف زدن و گپ زدن با همکارها و دوستام تنگ شد. دلم برای ساعت های ناهار دخترونه مون تنگ شد که 10 نفری میچپیدیم توی یه آشپزخونه تنگ و تا دلت بخواد حرف میزدیم و میخندیدیم. دلم برای اینکه هر روز ازشون یاد بگیرم تنگ شد. برای مدیرمون، مدیرفنی مون، مدیر پروژه مون، دفتردار، گرافیست ها، برنامه نویس ها، همه و همه تنگ شد ... آدمای خوبی بودن. مهم تر از اون، آدمای باشعوری بودن که راستش لنگه بعضی هاشون رو هیچ وقت، هیچ کجا ندیدم و احتمالا هم نخواهم دید...

میدونم که اون زمان، قطعا تصمیم درستی گرفتم که بیام بیرون. چون حال و هوای اون موقع ام طلب میکرد که همچین تصمیمی بگیرم و نوع کارم رو عوض کنم تا فشار کمتری روم باشه و آرامش داشته باشم، و زمان بیشتری هم برای خودم داشته باشم تا بتونم به درسای دانشگاه برسم. الان هم تا مجبور نباشم، دلم نمیخواد دوباره نقش مدیر پروژه رو به عهده بگیرم. هنوز که هنوزه، دیدن موهایی که توی اون دوران سفید شدن، عذابم میده.

کل روز داشتم به همین چیزا فکر میکردم و ذهنم مشغول بود. برای اینکه از دستشون خلاصی داشته باشم، باید مینوشتمشون تا حالم بهتر بشه و غصه‌ی قصه های تموم شده گذشته رو از ذهنم بیرون کنم. امروز تماما توی گذشته زندگی میکردم. به خاطر همینم یه روز عالی رو از دست دادم...

 

 

  • سارا
  • پنجشنبه ۹ ارديبهشت ۰۰

فرهنگ زحمت

ما بزرگ‌شده‌ی فرهنگ «زحمت» هستیم. هرکاری که میخواهیم بکنیم، اول از همه به این فکر می‌کنیم که برای دیگران زحمتی ایجاد نکنیم، حتی اگر واقعا به کمک نیاز داشته باشیم.

این موضوع در مورد نسل ما کمرنگ‌تر از پدر و مادرهامون هستش (اما همچنان به قوت خودش باقیه). اونا به شدت روی این قضیه تاکید دارن و سر این موضوع، تاحالا کلی عذاب کشیدن، درحالی که خودشون واقعا متوجه عذاب کشیدن هاشون نیستن. 

اما در مورد نسل بعد از ماها، قضیه کاملا متفاوته. اونا نه تنها کاملا با زحمت بیگانه اند، بلکه طوری رفتار میکنن که انگار همه «وظیفه» دارن در خدمت اونا باشن. شاید این «زحمت» دادن هایی که ذهن پدرها و مادرشون رو تسخیر کرده، در شکل جدید جامعه امروز خیلی بیگانه جلوه میکنه و به خاطر همینم بچه‌های نسل جدیدمون کلا نمیفهمنش و یه جورایی با رفتارهاشون در نظر بقیه بی‌شعور به نظر میان، اما از دید خودشون خیلی کول و باحال هستن! 

این وسط یه نسل متعادل کم داریم که میانه رو بگیره، به نسل قبلی نشون بده که کمک خواستن عیب نیست و در عین حال، بزنه توی سر نسل بعد و رفتارشون رو تصحیح کنه و مدل درست رفتار کردن، حرف زدن، کمک خواستن و غیره رو یادشون بده. 

  • سارا
  • سه شنبه ۷ ارديبهشت ۰۰

زندگی شیرین

روز قشنگی بود. به اندازه خوابیده بودم، صبح بیدار شده بودم و سحری خورده بودم و شکمم سیر بود. سرحال بودم و با انرژی کامل شروع کردم به کار کردن روی تحقیقم.

مامان چند دانه گوجه سبز خریده بود که دلم را برایشان صابون زدم. دلم می‌خواست هرچه زودتر، ساعت‌هایی را که باید برای درس پر میکردم را تمام کنم و بروم سراغ ظرف شستن. نه اینکه خود پای سینک ایستادن و کف زدن ظرفها کار جذابی باشد، نه. اما تلفیقش با آهنگ یا یک پادکست چیز جذابی ازآب درمی‌آید. میخواستم برای افطار سوپ هم بپزم. سوپ قارچ. از آنهایی که فقط آرد و شیر و قارچ و پیاز دارند، اما تا دلت بخواهد خوشمزه می‌شوند. حالم محشر بود. حتی هوس کردم بروم کورالین را که پارسال، یک گروه که خود نیل گیمن هم جزشان بود روخوانی کرده بودند، گوش کنم. فصل اولش را که همان موقع ها گوش کرده بودم عالی بود و مشغله های دانشگاه نگذاشته بود ادامه اش بدهم. یکهو به یادش افتادم و حسابی دلم را برای آن هم صابون زدم.

بعد، اتفاق عجیبی افتاد. در مسیر تحقیقم که فکر میکردم دیروز فیکسش کرده ام و همه چیز را امتحان کردم، یک مسیر تازه با کلی احتمالات جدید پیدا کردم و باید تصمیم میگرفتم که بچسبم به قبلی، یا این مسیر جدید را بروم جلو و ببینم به کجا میرسم. همانموقع بود که حس کردم معده ام به هم می‌پیچید. 

با خودم خندیدم که ای بابا! یعنی ایستادن سر این دوراهی اینقدر برایت سخته. بعد رفتم وضو گرفتم که نماز بخوابم. اما حالم بدتر شد. معده ام آتشفشانش را دوباره روشن کرده بود. حتی تکان خوردن هم برایم سخت بود. یخ کرده بودم و در این گرما، تا گلو زیر پتو بودم.سعی کردم مقاومت کنم. ساعت 5 مقاومت درهم شکست و به طرف دستشویی دویدم...

معمولا خیلی خیلی کم پیش می‌آید که بعداز ظهرها حالم بد بشود. همیشه صبح زود یا در تاریکی شب این دوان دوان رفتن‌ها به سمت دستشویی اتفاق میفتد. زمانی که همه خوابند. به خاطر همین هم بال بال زدن مامان برایم عجیب بود. یا مثل پروانه گشتن ته تغاری به دورم که می‌خواست همه چیز را برایم فراهم کند تا اذیت نشوم.

معمولا بعد از عملیات، خسته و بیحال، با صورتی عرق کرده و چشمهایی که از شدت درد بی اختیار خیس شده اند، مثل یک کنده درخت روی تخت میفتم تا زمان عملیات بعدی برسد. نهایتا چهار بار، پنج بار اتفاق میفتد و بعد خوابم می‌برد. اما اینکه دو نفر در خانه بودند که اظهار نگرانی می‌کردند و با من حرف می‌زدند و از حال نزارم خبر می‌خواستند، برای عجیب بود.

نیم ساعت بعد از عملیات اول، مامان بنا کردن به شستن دستشویی. و من حرص میخوردم! که ای بابا! مادرجان! هرآن امکان دارد وا د فاز دوم عملیات بشوم، چرا این کار را با من میکنی؟ میخواهی از عذاب وجدان کثیف کردن دوباره اش بمیرم؟ 

وقتی بیرون آمد و به‌ش گفتم، زدم زیر گریه. عملا عر میزدم! چون همان موقع کشف کردم تلاش برای نگه داشتن محتویات معده و آرام گریه کردن، دو چیز کاملا ناسازگارند. (البته مامان دلداریم داد که عذاب وجدان برای چی؟ و من هرچه قدر که میخوام میتونم از دست‌شویی استفاده کنم. ولی خب اون حس عذاب وجدان از درون منفجرم کرد. یعنی درد کشیدم اما دیگه دویدن و عملیاتی در کار نبود) 

راستش حالم خیلی بد بود. جوری که حتی در فکرم وصیت نامه ام را هم نوشتم و همه چیز را تقسیم کردم. به حال کتاب‌هایم دل سوزاندم که بعد از من هیچ کسی با رغبت برشان نمی‌دارد. در مغزم یادداشت گذاشتم که بعد از من، اهدایشان کنند به کتابخانه محل تا بتوانند رسالتشان را انجام بدهند. در پی نوشت هم یادآوری کردم که فقط کتاب‌های کتابخانه نیست. چمدان کهنه زیر تخت هم پر از کتاب است. همینطور کارتن های بزرگ ته کمد دیواری که با کتاب های درسی دانشگاه پر شده اند. مدار 1. مدار2. الک1. الک2. تکنیک پالس. مدارهای مخابراتی. الکترومغناطیس. لعنتی. هیچی ازشان یادم نمی آید... چهار سال عمرم را بیهوده تلف کردم...

اگر همین الان بمیرم، از این متاسف میشوم که هیچ دستاورد مهمی در زندگیم نداشته ام. حتی دارایی هایم هم (به جز کتاب هایی که هیچکس نمیخواهدشان) اندک است.

و من بیشتر به خودم میپیچم. 

اذان که گفت، مامان گفت بیا روزه ات رو باز کن و یه چیزی بخور. و من تا آن موقع فکر میکردم که روزه ام باطل شده و زمین و زمان را فحش میدادم که خب چرا ساعت 5 بعد ازظهر؟ نمیشد همان صبح بفهمم حالم قرار است خراب شود؟

ساعت نه را گذشته بود که افطار کردم. کمی که غذا خوردم، زندگی به من برگشت. وصیت نامه ای که در اوج درد و هذیان نوشته بودم، در ذهنم نیمه مدفون شد و با وجود کم بودن رمق و نای بدنم، همه چیز مثل گذشته به نظر می‌رسید.

قبل از اینکه همه چیز از یادم برود، این را اینجا نوشتم که یادم بماند این زندگی را باید مثل یک فرصت زندگی کنم. سعی کنم مثل امروز صبح، ازش لذت ببرم. و کاری را به انجام برسانم که بتوانم به آن افتخار کنم. یا حداقل طوری زندگی کنم که مثل فرانک سیناترا بتوانم بگویم من، زندگیم را زندگی کرده ام و به روش خودم زیسته ام...

حتی شده اگر برای یک روز... 

  • سارا
  • پنجشنبه ۲ ارديبهشت ۰۰
برای تمام زن های دنیا در تمام اعصار مهم است...
by Hokusai
آرشیو مطالب