من شهره لرستانی رو خیلی دوست داشتم. تمام بازی هایش دوست‌داشتنی بود و به دل می‌نشست. اما خب متاسفانه اینجا آمریکا نیست که اگر تغییر جنسیت بدی بیشتر از قبل بولدت کنن، یا اگر درگیر یه سریال پرطرفدار بودی، کل داستان رو به خاطرت بچرخونن و جنسیت شخصیت اصلی رو عوض کنن و طوری توی سیزن سوم نشون بدن که این کاراکتر مثلا از همون بسم اللهِ تیتراژِ سیزنِ اول درگیر جنسیتش بوده. درحالی که نبوده. (آیا این فقط منم که قضیه الیوت پیج توی umbrella academy رو زیادی عجیب و غریب یافته ام؟ آخه چرا باید فیلمنامه فصل سوم به خاطر یک نفر تغییر کنه، درحالی که این بازیگرها صرفا برای روایت داستان هستن.یعنی به نظرم بازیگر باید در خدمت فیلم باشه، نه اینکه فیلم در خدمت بازیگر. هرجا رو دیدم، همه به طور عجیبی از قضیه تعریف کرده بودن!)
تغییر جنسیت یک بازیگر توی ایران به معنای پایان زندگی حرفه ای اون فرده. و خب واقعا ناراحتم که دیگه نمیتونم بازی‌های شهره اسلش مازیار لرستانی رو توی تلویزیون ببینم.
اما خب، اگر بخوام به نیمه پر لیوان نگاه کنم، باید بگم که یکسری از سریال های تکراری رو که صداسیما صدبار تا الان پخششون کرده (و صددرصد قصد داشته هزاربار دیگه هم نشون بده) دیگه هرگز نخواهیم دید.
و این، برای منی که حتی باوجود فیلم هایی که برای اهل خونه دانلود میکنم، بازم مجبورم شاهد فیلم های تکراری، اونم دوبار در روز با‌شم (نپرسید چرا) مسرت بخشه.
#چطوری_از_شر_جومونگ_خلاص_بشیم؟
#چطوری_آرشیو_صداسیما_و_سرورهای_تلوبیون_را_نابود_کنیم؟
#مرگ_بر جومونگ
#مرگ_بر_تسو
#مرگ_بر_چوسان_قدیم
