چهارصدم

با خودم قرار گذاشتم توی این پروسه ای که دارم میرم جلو، تنها زمانی ناراحت بشم که برای بار صدم  «نه» میشنوم.

امروز بار چهارم بود. 

تلاش بی سرانجام برای شرح وقایع دورهمی وبلاگی

خیلی تلاش کردم خاطره‌ی دورهمی وبلاگی امسال رو بنویسم. توی راه برگشت به خونه، کل متنم رو توی ذهنم نوشتم و شاد و خندان، با پادردی افتضاح که حاصل مدت ها  «پیاده روی جانانه نداشتن» بود، در خونه رو باز کردم. 

اما وقتی دست به کیبورد شدم، کلمات ازم فرار میکردن. نمیذاشتن اونطور که زهرا، خورشید، سارا، عارفه(ها)، امید، گلبول، محمدرضا، محمدعلی، چمران، فاطمه، حورا، آقاگل و بقیه رو دیده بودم، به تصویر بکشم. شایدم یه جورایی دلم میخواست همه رو توی ذهنم ذخیره کنم و چیزی نگم. از... چه میدونم. شاید دلم میخولست تمام اون احساسات و خاطره ها رو تماما فقط و فقط توی ذهنم نگه دارم.

از اینکه از دیدن تغییرات خورشید چه قدر خوشحال بودم. از اینکه سارا رو بالاخره رودر رو میدیدم. از اینکه حس میکردم من و زهرا بازهم مثل همیشه چه قدر مچ هستیم و با چرت و پرت هایی که میگیم و پقی میزنیم زیر خنده، چه قدر بهمون خوش میگذره! یا پیدا کردن یک دوست جدید که خیلی سریع باهاش جور شدم و وقتی به خودم اومدم، دیدم به مدل زمان دبیرستانم، دستم رو به شونه اش تکیه دادم و ایستادم و این برای منی که سعی میکنم فاصله فیزیکی و حریم امن ادم ها رو رعایت کنم جالب بود و نشون میداد که چه قدر با این آدم احساس راحتی میکنم.

یا ناامیدی حاصل از بخش زبان امسال که عملا هیچ کتابی رو نمیشد خرید با اون قیمت های سرسام آور یا حرص خوردن از اینکه حتی دست دوم فروشی های سال های قبل هم دیگه ازشون خبری نبود. و اینکه میتونستم عصبانیت و حرصم رو با زهرا و امید و محمدرضا تقسیم کنم، ناراحتی اونها رو هم دریافت کنم، و بعدش حس کنم که خب، دنیا هنوز نشکسته. شاید ترک برداشته باشه، اما تکه هاش هنوز روی زمین نریخته.

دلم میخواست خیلی چیزا بنویسم، اما به نوشتن همین ها قناعت میکنم، چون حسی که داشتم و از اون روزم گرفتم رو نمیتونم در قالب کلمات دربیارم...

خورشید بهم گفت کمتر مینویسی.

نمیدونم. شاید دلیل اینکه حس میکنم کلمات ازم فرار میکنن همین باشه...

رمالی!

اگر همون چند سال پیش که فال تاروت خریدم و بساط رمالی ام رو توی سلف دانشگاه پهن کردم و یکی یکی برای ملت فال میگرفتم، مسیر شغلی ام رو در جهت استعدادم تغییر میدادم، الان وضعیت مالیم این نبود!

+بعضی وقتا یک فال هایی میگیرم که دهن خودم هم باز میمونه:))

نتیجه اخلاقی: همیشه دنبال استعدادتون برید!

باران...باران...باران...

بالاخره دارد باران می‌بارد. با شنیدن صدای قطره‌هایی که با سرعت تمام به زمین برخورد میکنند، احساس میکنم بی قراری‌ای که این روزها دست به گریبانم شده، بالاخره دارد آرام میگیرد... از پشت پنجره، نشسته ام به تماشای آبی که از آسمان روان است.

هر چندوقت یکبار، یکی دو صورت از پنجره های ساختمان های بلند بالای روبه رو بیرون می آید. یا در بالکنی باز میشود و ساکنانش دستانشان را زیر باران میگیرند. بچه و بزرگسال هم ندارد. اما بزرگترها در سکوت به تماشا مشغول اند و این صدای قهقه بچه هاست که در شادی دیدن باران در کوچه پیچیده...

چه قدر در این روزهای گرم و آفتابی، دلم برای یک روز سرد بارانی تنگ شده بود. روزهای آفتابی را دوست ندارم. حس میکنم آن همه انرژی خورشید برایم زیاد است. به خاطر همین هروقت که آفتاب باشد پرده را کنار نمیزنم و اتاق را تاریک نگه میدارم که بتوانم تمرکز کنم و به کارهایم برسم. در روزهای آفتابی همه چیز سخت و سنگین و دلمرده به نظر میرسد و به زور خودم را مینشانم پای کارها.

اما روزهای ابری ...

حالم آنقدر در روزهای ابری خوب است که حد ندارد.

آنقدر که حس میکنم حتی میتوانم جای اطلس را بگیرم و بار تمام دنیا را به دوش بکشم. انجام هرکاری ممکن به نظر میرسد و دنیا آنقدر شیرین و زیبا میشود که حد ندارد...صدای رعد و برق برایم از هر موسیقی دیگری آرامش‌بخش تر است. اصلا مگر میشود یک آبانی بی آب و باران سر کند و حالش خوب باشد؟

کاش آسمان این روزها بیشتر ابری شود...

 

پ.نِ غیر مرتبط به باران، اما در راستای ایجاد حال خوب:

در راستای نزدیک بودن نمایشگاه کتاب، بچه های وبلاگ نویس قراره دوباره دور هم جمع بشن و در بهشت موعود دیدار کنن. اگر دوست داشتین شرکت کنین، عارفه به طور کامل شرایط و تاریخچه دورهمی ها رو اینجا توضیح داده. دستش درد نکنه.

والا، بلا، مردم سخت نمیگیرن. پس تو هم نگیر

از دخترخاله ام خونه اش رو برای یک روز قرض گرفتم که دوستم رو که 12 اردیبهشت داره میره کانادا برای ادامه تحصیل (شما بخونین برای همیشه) ببینم و خداحافظی کنم. 

ملکه مادر از موقعی که فهمید، شروع کرد آداب مهمون داری بهم یاد دادن: میوه هم ببر. اما چون سنگین میشه و نمیتونی زیاد ببری، دوتا پیشدستی بذار و میوه ها رو توش بچین که کم بودنش به چشم نیاد.

چایی هم براش دم کنی ها! نگی چون خودت نمیخوری، لابد بقیه هم نمیخورن. البته چایی که تو دم میکنی و میذاری جلوش حتما باید شکل آب زیپو باشه، بی رنگ و بیمزه! حواست باشه درست دم کنی‌ها! 

از این نخودچی کیشمیش ها هم ببر. بهتر از چیپس و پفکه. الان این در حکم طلا و کیمیاست براش، چونکه اونجا (کانادا) از این چیزا پیدا نمیشه که، اما تا دلت بخواد چیپس و پفک هست (من: هنوز نرفته که! ملکه مادر: هرچی!) 

غذا رو چی کار میکنی؟ (یه چیزی از بیرون میگیریم) نه! زشته! کاش ماشین داشتم، یه خورش درست میکردم براتون می‌آوردم. (نمیخواد، سالاد ماکارونی درست میکنم، میریزم توی ظرف و با خودم میبرم) کم نباشه یه وقت. کاش دوتا غذا میبردی. میخوای یه غذا هم از بیرون بگیری؟ 

بهش میگم: بابا مادر من! اینقدر استرس نداشته باش.اینقدر هم سخت نگیر. ساده باشه چی میشه مگه؟ من مطمئنم اون هم سخت نمیگیره. 

و اینکه الان یکساعته منتظرش نشستم و هنوز نیومده, هرچند وقت یکبار پیام عذرخواهی میفرسته و احتمالا تا یکساعت دیگه هم نمیاد، حرفم رو ثابت میکنه! :))) 

(مدیونین اگر فکر کنین چون حوصله ام سر رفته، اومدم پست گذاشتم! D:) 

 

story of my life, every $%&#@ day

درگیری های هر روز در ماه مبارک رمضان

1- گرم کردن غذا برای سحری

منطق درون: خب دیگه همینقدر بسه.

شکموی درون: نهههه! این چیه! بیشتر بریز. من با این سیر نمیشم.

واقعیت - هر روز بخشی از غذای گرم شده را به یخچال برمیگرداند.

 

2-آب خوردن، چند ثانیه مانده به اذان

بدن: به مولا دیگه جا ندارم آب بخوری، میترکم‌ها!

منطق بی منطق درون: هوا گرم شده، تا میتونم باید آب بخورم که در طول روز تشنه نشم. بدو 10 ثانیه مونده، این لیوان آخری رو بده بالا.

واقعیت - هر روز بعد از سحر از درد شدید مثانه بیدار میشود، تمام آب های مصرف شده بعد از تمیز کردن کلیه ها به خارج بدن هدایت شده و وی تا آخر روز تشنه میماند

 

3- خوابیدن بعد از سحری

بدن: خوبه هوا تاریکه. زود خوابم میبره.

واقعیت - گنجشک هایی که در مدح و ستایش خداوند کله سحر جیک جیک میکنند، خواب را از چشمانش می ربایند. سعی میکند زبانش را تمیز نگاه دارد و گنجشک روی درخت نزدیک پنجره را فحش ندهد. اما گاهی وقت ها گنجشگ روی درخت به شدت هایپر است و فحش خورش ملس...

 

4- پس از کل کل با ته تغاری

بخش بی منطق بدن: #$!@&! الله اکبر! ببین‌ها! نمیذاری دهنم تمیز بمونه‌ها! 

ته تغاری با لبخندی شیطانی دور میشود. وی جنگ را برده و خوشحال است. 

رویای منو بافتی؟

وقتایی که دارم روی یک پروژه نفس گیر کار میکنم و حس میکنم که درحال مکیدن شیره وجودمه، این صفحه یوتیوب رو باز میکنم و به لیست چسبیده‌ی آهنگ‌های استودیو Ghibli گوش میدم و بعد دیگه دنیا اونقدرا هم تیره و تاریک به نظر نمیرسه و روحم به آرامش دست پیدا میکنه.

آهنگ تیتراژ پایانی "مهمونی" ایرج طهماسب رو خیلی دوست دارم. خیلییییی. مخصوصا اونجایی که خواننده راجع به "سیمرغ پشت کوه قاف، قله نشین رویا باف" حرف میزنه و ازش میپرسه" رویای منو بافتی؟" من عاشق این شعرم. برعکس، خود برنامه خیلی چنگی به دلم نمیزنه. نه اینکه بد باشه ها، نه! اما اینکه بخش زیادی از برنامه به حرف زدن با بازیگرها و خواننده ها میگذره رو دوست ندارم. درواقع تمام حرف زدن ها رو میزنم جلو و فقط بخش هایی که عروسک ها هستن رو نگاه میکنم. اینقدر برنامه هایی که از بازیگرها و خواننده ها دعوت میکنن بیان حرف بزنن (مثل دورهمی و خندوانه) زیاد شده که دیگه نمیکشم! نه اینکه حالا من خیلی هم اهلشون باشم. فقط یه کم ناراحتم که چرا بخش عروسک های برنامه به اندازه کافی پررنگ نیست! :)))

#حرفهای-یک-دختر-بزرگ-با 28-سال-سن-و-کودک-درون-فعال

(آهنگ تیتراژ پایانی مهمونی)

پ.ن: یعنی میشه سیمرغ پشت کوه قاف، امسال رویای من رو هم ببافه؟

غلبه بر ترس، یا به عبارت دیگر، دلیل ریختن موها توی صورت و تردد در خانه

به ته تغاری گفنم: میدونی، توی فیلم اول بتمن، بروس وین برای اینکه با ترسش مقابله کنه، زد به دل خطر و خودش رو گذاشت در معرض خفاش ها. بعد هم خودش تبدیل شد به خفاش که نشون بده ضعفی مقابل این ترسش نداره و درواقع ضعفش تبدیل به نقطه قوتش شده. منم از همین تکنیک استفاده کردم.

با یک جمله من رو در هم کوبید و باد غرورم رو خالی کرد. با هیجان گفت: یعنی میخوای سوسک بشی؟ (برای درک بهتر از میزان علاقه ام به این موجود چِندِش-پا به این پست ارجاعتون میدم)

چپ چپ نگاهش کردم و گفتم: نخیرم. منظورم اون یکی ترسمه. ساداکو رو میگم.

علاقه اش رو به مکالمه از دست داد و بی حوصله گفت: آهان. اون.

یه دونه زدم رو پاش و گفتم: یعنی چی آهان اون؟ بابا ساداکو خیلی ترسناکه! من تا همین چند وقت پیش، توهم یه دست بدون ناخن رو داشتم که از زیر تخت، از لای در باز حموم و از توی تلویزیون میاد بیرون و پشت بندش هم موهای بلند سیاه. اینقدر کول با قضیه برخورد نکن! من هنوزم که هنوزه، از چاه های تاریک میترسم! ولی خب دارم روش کار میکنم.

- چطوری مثلا؟

- نمیدونم تازگی ها دقت کردی یا نه، ولی الان که گذاشتم موهام بلند بشه، وقتی از حموم درمیام بیرون، عین ساداکو میریزمشون توی صورتم و در سطح خونه تردد میکنم و وانمود میکنم که ساداکو ام. مشکی هم هستن، مشابهت زیادی ایجاد میکنن. اینطوری سعی میکنم باهاش همذات پنداری کنم.

چپ چپ نگاهم کرد و بعد تا شب کاملا ایگنورم کرد.

 

+ بار اولی که فیلم حلقه رو دیدم، 9 سالم بود. شبکه چهار، آخر شب فیلم رو گذاشته بود و از اون شب به بعد زندگی من به دو نیمه قبل از دیدن ساداکو و بعد از دیدن ساداکو تبدیل شد. هنوزم که هنوزه ذهنم رو تسخیر کرده. چندوقت پیش تمام شجاعتم رو جمع کردم و رفتم که فیلم رو دوباره ببینم و همون قضیه مقابله با ترس رو پیاده کنم. البته فقط در حد دیدن تریلر فیلم دووم آوردم، اما خب دیدم که ساداکوی توی فیلم دیگه اوقدرا هم ترسناک نیست و در عوض، ساداکویی که من این سالها توی ذهنم از روی نسخه اصلی ساختم، خیلی خیلی ترسناک تر و پرابهت تره!!. پس دنبال یه روش دیگه گشتم که به عنوان یک بزرگسال، ترسم رو از هیولاهای زیر تختم کم کنم:))))

++در باب ساداکو-چان، شما رو به خوندن این قسمت از کمیک نان هائو و شان فنگ دعوت میکنم. 

عاشق پرسپولیس

چند سال پیش یه همکاری داشتم که عاشق پرسپولیس بود. یعنی عاشق ها! بعد میگفت هروقت که من میرم استادیوم، پرسپولیس میبازه یا مساوی میکنه. در عشق استادیو رفتن میسوخت، اما به خاطر تیمش که ببره، خویشتن داری میکرد و سعی میکرد استادیوم نره تا شانسش گریبان تیم محبوبش رو نگیره.

هیچی دیگه، فکر کنم این دفعه دیگه طاقت نیاورده بود، رفته بود استادیوم:))

 

#دربی-98

از این چهارشنبه سوری تا اون چهارشنبه سوری

داشتم این پستم رو که پارسال راجع به چهارشنبه سوری نوشته بودم میخوندم که دیدم خیلی چیزها واقعا فرق نکرده!

مثلا اینکه هرچندوقت یکبار یکی توی کوچه آهنگ میذاره و صداش از پنجره باز میاد تو، اینکه دلم میخواد برم بیرون، و اینکه باید یک پروژه رو امشب تحویل بدم و به خاطر همین سرم شلوغه.

اما خب یک فرق هایی هم داره. مثلا اینکه به مامان گفته بودم هفت رنگ بخره و طفلکی چون توی اینجور چیزا از من هم ناواردتره، فشفشه خریده بود:)

رفتیم توی بالکن و همه شون رو دونه دونه روشن کردیم.

بعد هم امسال همسایه های ساختمون روبه رویی که حیاط هم دارن یک ایونت ویژه برگزار کردن با انواع و اقسام عدوات نورانی. دیگه ما از پنجره همونا رو نگاه میکنیم و لذت میبریم!

 

+داشتم فکر میکردم امشب واقعا شبی هستش که ما از آدم ها میترسیم. از خودمون. از همسایه هامون. از بچه هایی که ممکنه هر روز موقع رد شدن بهشون لبخند بزنیم و محبت آمیز نگاهشون کنیم. من خودم به شخصه جرئت نمیکنم از 6 به بعد پامو بذارم توی کوچه چون میدونم امشب خیلی از عقل ها کار نمیکنه!

 

لگد به بخت زدن یا از خطر جستن؟ مساله این است!

1. دو هفته پیش برای مصاحبه استخدام رفتم به یک شرکتی که قبلا باهاشون فریلنس کار میکردم. نیرو میخواستن و گفتن اگر مایلین بیایین برای مصاحبه. 

رفتم. حقوقش عالی بود. مدیرش هم یه آدم کارآفرین بود که یک استارت آپ خیلی جالب رو راه اندازی کرده بود. از مصاحبه مون لذت بردم.

خیلی از مصاحبه های الان اینطوریه که یکی از افراد تیم منابع انسانی زنگ میزنه و باهات صحبت میکنه. ترجیحا آنلاین. یکسری سوالات تکراری ازت میپرسن. بهترین خصوصیتت چیه. بدترینش چیه. چی باعث میشه کارت رو ترک کنی. سوالات کاملا منابع انسانی وار. دقیقا همون هایی که توی درس منابع انسانی خونده بودم. بدون هیچ چیز اضافه ای. من هیچ وقت اینجور مصاحبه ها رو که یک گفتگوی جالب توش شکل نمیگیره رو قبول نشدم.

اما توی این مصاحبه آخر، حرف های خوبی زده شد و حرف های خوبی هم شنیده شد، نه فقط سوالات تکراری منابع انسانی، که یکسری سوالات جذاب هم مطرح شد و از مدل جواب دادنم یه جورایی من تونستم خودم، خودم رو بسنجم!

که چه قدر از آخرین دفعه ای که این مدلی مصاحبه کرده بودم میگذشت و تغییر رو حس میکردم. تغییر نوع فکر کردنم رو، تحلیل هام، و نوع برخورد با موضوعات رو. خلاصه که خیلی خوب بود. فرداش هم بهم زنگ زدن و گفتن ما اوکی هستیم. از فردا میتونین تشریف بیارین شرکت.

اما من نرفتم. 

این یکی از اون بهونه های قبلیم که آمادگی ندارم و این حرفا نبود. محیط شرکت بود که نمیتونستم قبولش کنم. حتی با اون حقوق بالا!

به محض اینکه وارد شدم، پا به سالنی گذاشتم که هیچ پنجره ای نداشت. هیچی! و تمام نور سالن از لامپ های کم نوری تامین میشد که نورشون اصلا کافی نبود. فضا دم داشت. گرم بود و خفه. و هیچ هوایی جریان نداشت. هر 4 تا میز کوچیک به هم چسبونده شده بودن که جای کمتری بگیرن و کارکنان عملا توی حلق همدیگه نشسته بودن. 

با فاصله خیلی خیلی نزدیک.

و همگی بدون ماسک.

تازه وقتی من رفتم، کسانی که باهاشون مصاحبه داشتم، معذرت خواهی کردن و فقط یکی شون ماسک زد. بعد که به روشون آوردم اینجا هیچکس ماسک نزده، نگاه خجالت زده ای به همدیگه انداختن و گفتن آره باید بزنیم. چرا نمیزنیم؟ میتونیم به عنوان فرهنگ سازمانی، بچه ها رو عادت بزنیم ماسک بزنن. مثل اون دفعه سر قضیه تفکیک زباله های خشک و تر که با جریمه از سه روز قبل از امروز(!) موفق شدیم عادتشون بدیم.

و من به این فکر میکنم که ماسک زدن جز پروتکل های بهداشتیه. اصول اولیه است. محض رضای خدا! شماها مثلا تحصیل کرده این. رعایت همچین چیزی حکم عقله، اونم توی این جای تنگ و تاریک، بدون پنجره، بدون هوا، با سقف کوتاه.

به محض اینکه مصاحبه تموم شد، دویدم بیرون تا هوای سرد و تازه به صورتم (یا اونچه که بالای ماسک مخفی نشده بود) بخوره و حالم رو عوض کنه. اونقدر حالم بد بود که تصمیم گرفتم تا خود خونه پیاده برم تا هوا به سرم بخوره و حس و حالم تغییر کنه. (و باید بگم اصلا مسیر کوتاهی نبود). همچنین وقت داشته باشم که فکر کنم.

خیلی با خودم کلنجار رفتم. خب حقوقش خیلی بالا بود و منم در شرایطی بودم که واقعا به اون پول نیاز داشتم. اما سلامتی مهم تره. به مامان فکر کردم که نباید بذاریم دوباره مریض بشه. پس محکم گفتم نه. میتونستم درک کنم که چرا ماسک نمیزدن. سالن اونجا افتضاح بود و اگر ماسک میزدن، خفه میشدن. اما من واقعا نمیتونستم اون شرایط رو تحمل کنم. به طور فیزیکی و روحی برام غیرممکن بود. 

2. امروز رفتم شرکت قبلیمون تا به بچه های باقی مونده توی شرکت سر بزنم. در رو که باز کردم، دیدم جز یک نفر، هیچ کدوم ماسک نزدن. البته فضای شرکت باز و نورگیر بود و همه با فاصله از هم نشسته بودن. اما بازم برام عجیب بود. مخصوصا اینکه میدونستم دو نفرشون قبلا سخت درگیر بیماری شده بودن.

این خیلی بده که توی شرکتها آدمها دیگه ماسک نمیزنن. دلی هم میگه شرکت اونا هم همینه و دلی گوسفند سیاهشونه. اینم میدونم که خب نگه داشتن ماسک روی صورت برای مدت زمان زیاد عذاب آوره. اما خب پای سلامتی مطرحه. نه فقط سلامتی خود فرد، بلکه خانواده هاشون. واکسن مصونیت کامل نمیاره و اگر توی هرکدوم از این شرکت ها یه نفر مریض بشه، نه فقط بقیه رو، که خانواده های اونها رو هم مریض میکنه. و این فاجعه است.

 

این چند وقته...

+ امروز بعد از 6-7 ماه دوباره رفتم سراغ سایت typing club. اون موقع برای بالا بردن سرعت تایپ انگلیسیم، شروع کردم باهاش مرحله به مرحله پیش رفتم. و خب راستش اولش برای من که تایپ فارسی اصولی هم نداشتم سخت بود تا جای انگشت ها رو به خاطر بسپرم و مدل قدیمی و غلط خودم رو فراموش کنم. اما بعد کم‌کم بهتر شدم و تایپ اصولی رو یاد گرفتم و به طور عجیبی دیدم که همزمان، بدون هیچ تمرینی، تایپ فارسیم هم خیلی بهتر شده و به طور ناخودآگاه دارم از انگشت های درست برای تایپ کردن استفاده میکنم!!

وقتی به تمرین هایی رسیدم که سرعت تایپ 30 کلمه در ثانیه نیاز داشت، کم آوردم. اصلا به 30 تا نمیرسیدم. بارها و بارها یک تمرین رو انجام میدادم تا هر 5 تا ستاره امتیازش رو بگیرم. ولی روی 4 قفل کرده بودم. و اینقدر اعصابم رو به هم ریخته بود که دیگه کم‌کم ولش کردم. امروز رفتم یک سر کوچولو بزنم که دیدم خیلی راحت سرعتم رسید به 37 و تمام اون تمرین‌های 4 ستاره ای رو به پنج ستاره رسوندم. درحالی که 6 ماه پیش برام محال بود.

انگیزه گرفتم دوباره شروع کنم و سرعتم رو بالاتر ببرم.

 

++ تقریبا یک ماه و بیست روزه که اینستاگرامم رو پاک کردم. یعنی از اون موقعی که پست تعادل شخصی زهرا رو دیدم که نوشته بود یک چالش Instagram detox انجام داده و چه قدر از زندگی راحت و بدون هیاهوی اینستا لذت میبره... من اون موقع درست توی موقعیتی بودم که نیاز داشتم یک سم زدایی اساسی توی زندگیم انجام بدم. چون کاملا حس میکردم دارم قهقرا میرم. اعصابم داغون بود. دوباره شروع کرده بودم به گریه کردن و شاید بتونم بگم یکی از غمگین ترین دوران های زندگیمو سپری میکردم. افکار منفی، اخبار منفی، عادت به چک کردن مداوم استوری ها و پست هایی که فقط بعضی هاشون مفید بودن، و عدم تمرکز روی خودم و افکارم. اما وقتی حذفش کردم، دیدم که چه قدر حسم بهتره، و راستش سریعا خودم رو با نبودش وفق دادم. طوری که انگار بدنم منتظر بود که من اینستا رو حذف کنم و به آرامش برسه!

تمرکزم خیلی بالا رفت. زمان پیدا کردم تا افکارم رو طبقه بندی کنم و روی احساسات و تصمیمات و ایده های جدیدم فکر کنم. وقت پیدا کردم این خود جدیدم رو که توی یکسال گذشته شکل گرفته و تکامل پیدا کرده و مدت ها بود نرفته بودم سراغش بهتر بشناسم و بیشتر دوستش داشته باشم. 

فقط گاهی اوقات، هر سه چهار یک روز یکبار میرم با براوزر یک سر کوچولو میزنم، استوری های آیبک (که یک بلاگر قدیمیه) و یک روانشناس که به طور علمی یک سری مباحث رو توضیح میده، و استوری های نزدیکانم رو نگاه میکنم و زودی میام بیرون. و از اونجایی که تجربه اینستاگرام با مرورگر واقعا طاقت فرسا و کنده، خودش باعث میشه که زمان کمتری رو اونجا صرف کنم.

و باید بگم که خیلی راضی ام:)) 

 

+++ دفاعم به مشکل خورده. دچار یکسری مشکلات مسخره شدم و دانشگاه اجازه نمیده تا تشکیل کمیته بعدی و بررسی پرونده ام دفاع کنم. سر یه مشکل مسخره من الان دانشجوی بلاتکلیف محسوب میشم و باید درخواست بازگشت به تحصیل بدم (که تقصیر استادمه). الان هم سنوات خوردم و باید شهریه اضافه بدم. من قلبا راضی نیستم این پول رو بدم، چون کار من از آبان حاضر بود و اگر استادم بازم اینقدر اذیت نمیکرد، من خیلی زودتر میتونستم کار رو جمع کنم و به این مرحله ای برسم که الان هستم و دیگه پولی هم ندم. فقط امیدوارم همون بلایی که استادم سر من آورد، اونجا توی انگلیس سرش بیارن!

 

++++ یه پست پر و پیمون راجع به درس به دادن به لام و بیمارستان بهرامی و بخش دیالیز نوشته بودم. اما چون سیوش نکرده بودم و سیستمم هم بعد از اینکه یک ساعت به حال خودش رهاش کردم، تصمیم گرفت خودش رو آپدیت کنه و بعد هم ری استارت، متنم کلا پرید و خب دیگه حال نوشتن دوباره اش رو ندارم. اما به طور خلاصه اینکه دو جلسه اولمون حضوری بود و  عالی. «لام» آدم به شدت برون گرا و حسی هستش، به خاطر همینم کلاس حضوری رو خیلی دوست داره و با عشق و علاقه یاد میگیره و به منم کلی انرژی میده. اما از وقتی شیوع اومیکرون بیشتر شد، بیمارستان بهرامی ورود خاله ها، معلم ها و مددکارها رو ممنوع کرد و کلاس ها آنلاین شد.

از اون موقع تا حالا لام مدام بهونه میاره و توی کلاس ها شرکت نمیکنه. یا میگه سرم شلوغه و کار دارم، یا اینکه مریضیش رو بهونه میکنه، در صورتی که ما جلسه دوممون رو درحالی برگزار کردیم که لام تازه عمل قلب انجام داده بود! یعنی زبان یاد گرفتن رو دوست داره، اما فقط حضوری. خلاصه که فعلا با سوپروایزر در حال مکاتبه ام تا ببینم چه راه حلی میشه پیدا کرد. 

 

+++++ نبود اینستاگرام باعث شده تمرکزم بالا بره و حالا بیشتر برای کتاب خوندن وقت میذارم. اشتیاقم هم به کتاب داره کم کم برمیگرده. زنان کوچک رو که تموم کردم، رفتم سراغ همسران خوب، ولی به انگلیسی. متنش خیلی سخت نبود. اما خیلی موعظه داشت که حوصله ام رو سر میبرد. بعد هم رفتم سراغ the great gastby (ورژن انگلیسی) که از آخرین نمایشگاه کتاب حضوری خریده بودم. گتسبی متن سخت تری نسبت به همسران خوب داره و پر از کلمات جدید و قلنبه سلمبه است. به خاطر همینم سرعت خوندم کمتر از کتاب قبلیه. ولی خب به هرحال حجمش خیلی خیلی کمتر از همسران خوبه و تا الان هم نصفش رو خوندم. منتظرم تموم شه تا برم سراغ بعدی :) امسال از نمایشگاه کتاب هیچی نخریدم. تصمیم گرفتم عوضش کتاب های نخونده ام رو که توی کتابخونه دارن خاک میخورن بخونم و این لیست در انتظار طولانی رو کوتاهش کنم.

 

++++++ دو تا مصاحبه رفتم. هر دوتا حقوق و شرایطشون خیلی خوب بود. اما اولی، همونطور که توی سایت جاب اینجا زده، "به دلایل دیگر" ردم کرد و دومی که قرار بود این دوشنبه بهم خبر بده، هنوز جواب نداده که خب نشون میده احتمالا نشه. در عوض یه شرکت دیگه که قبلا رفته بودم مصاحبه و قبولم کرده بود و من بهشون جواب رد داده بودم، دوباره بهم پیشنهاد کار داد و منم چون شرایط الانم با اونجا جور نبود گفتم نه. 

بار اولی که نه گفتم واقعا نمیخواستم. اما بار دوم دلم میخواست برم، اما به خاطر یکسری دلایل نتونستم.

تا ببینیم خدا برامون چی میخواد...

 

رفتن...

همین الان دوستم بهم پیام داد که ویزای کاناداش اوکی شده. خودم براش استادی پلن نوشتم. خودم ادیتش کردم. و میدونستم که ویزاش حتما اوکی میشه. 

اما دلم براش از حالا تنگه... 

میگه خودم هنوز توی شوکم. نمیدونم کی برم. خیلی مونده تا تصمیم بگیرم برم. 

میگم بذار ایده اش توی ذهنت چند روز خیس بخوره و خوب ورز بیاد، بعد میبینی که باورت شده. بهش میگم لیست بنویس. از تمام چیزهایی که باید بخری، چیزهایی که باید با خودت ببری، غذاهای مامان پزی که باید قبل رفتن بخوری، جاهایی که باید حتما بری و ببینی و تمام کارهایی که باید تمومشون کنی. همه رو بنویس.

اون وقت میبینی که واقعا باورت شده داری میری. 

آروم شد. 

وقتی بره، میدونم که حالا حالاها نمیاد. اما بهش میگم قرار نیست که تا ابد بری. کار خوب پیدا میکنی و دستت باز میشه، بعد میتونی هی بری و بیایی.

بهش میگم دیگه نهایتا تا 15 فروردین همه کارات رو اوکی بکن و برو. الان که مرزها بازه برو. فقط برو و زندگی جدیدت رو شروع کن.

و من دلم از همین حالا براش تنگه...

 

پ.ن1: منم مثل خیلی های دیگه به رفتن فکر میکنم. اما راستش، همین دیروز که اسکایپ روی گوشیم نصب کردم و از اتاق خودم به ته تغاری زنگ زدم تا تستش کنم، مامان و ته تغاری شوخی شون گرفت و از پذیرایی، شروع کردن به حرف زدن توی اسکایپ. خیلی دلم گرفت. گفتم اگه برم، همین قاب 4 گوش ساده میشه تنها پنجره ام رو به دنیای آدم هایی که دوستشون دارم. پذیرایی خیلی روشن و دلچسب به نظر می‌رسید. طوری که یک حس عجیبی داشتم که دلم میخواست بدوم و بروم اونجا. حس میکردم فرسنگ ها ازش دورم و دستم بهش نمیرسه (با اینکه دقیقا فقط یه دیوار باهاش فاصله داشتم!) احمقانه است. میدونم. اما بغضم گرفت و نزدیک بود بشینم های های گریه کنم. به خودم نهیب زدم خوبه حالا! هنوز دفاعم نکردی حتی! سر چی نشستی آبغوره میگیری؟ 

پ. ن 2: خلاصه که استادی پلن خواستین بیایین خودم براتون مینویسم. دستم شگون داره:))) 

The more I learn, the more I enjoy

من واقعا زبان انگلیسی رو دوست دارم و از یادگیری کلمات و اصطلاحات جدیدش لذت میبرم. اما در بعضی مواقع به خصوص، از اینکه به یک کلمه یا یک اصطلاح جالب و خاص برخوردم، مغزم به مقادیر زیادی احساس شادی تولید میکنه، که غالبا 5 دسته هم هستن:

 

1- وقتی یه اصطلاحی رو پیدا میکنم که خیلی شبیه یکی از اصطلاحات فارسیه، واقعا از خود بی خود میشم! مثلا

وقتی فهمیدم که خارجی ها هم به اینکه "فلانی از دست کارای یک فلانی دیگه داره توی گور می لرزه" اعتقاد دارن، کلی خندیدم.

(He is turning in his grave / he is rolling over in his grave)

یا موقعی که فهمیدم دندون اسب پیش کشی رو هیچ جای دنیا نمیشمرن 

(Don't look a gift horse in the mouth)

یا زدن فلان چیز توی صورت یه نفر و پز دادن باهاش کاملا عمل رایجیه

(rub it to her/his face)

یا خیلی کشورها، مخصوصا انگلیسی ها به "بزنم به تخته" اعتقاد راسخی دارن

(knock on wood)

 

2- چیز دیگه ای که خوشحالم میکته، فکر کردن به واژه های هم خانواده است.

مثلا موقع نوشتن یک sop داشتم فکر میکردم برای "پیدایش" چی میتونم به کار ببرم که Genesis اومد توی ذهنم. از این واژه نمیشه برای پیدایش انقلاب صنعتی استفاده کرد! اما بعد فکر کردم که Generate هم ریشه genesis باید باشه و بعد به Generation  فکر کردم.

یعنی واژه هایی که توی فارسی کلمات کاملا متفاوتی براشون هست (پیدایش، تولید کردن، نسل)، در یک زبان دیگه همگی از یک ریشه و خانواده اند. و فکر کردن بهشون بامزه است. (و همه شون هم منو یاد یهودیت میندازن! کافیه یه "سفر" بذارین بغل پیدایش)

 

3- مورد دیگه، پیدا کردن واژه هاییه که توی فارسی و زبان های دیگه خیلی شبیه اند یا از یک ریشه اومدن. مثلا مادر (Mother). یا ننه (nana / nanny). چای (ocha یا cha در زبان های شرقی)، طلسم (Talisman)، پسته (Pistachio)، ظرف چینی (China) (اینکه همه دنیا این نوع ظرف رو به اسم کشور سازنده اش میشناسن، خیلی جالبه) و غیره.

 

4- یه چیز دیگه که خیلی دوستش دارم، فکر کردن به ریشه کلماته. منظورم اینه که به این فکر کنم چرا یک واژه برای رسوندن یک مفهوم به وجود اومده. واژه cross برای توضیح دادن منظورم عالیه.

cross (N) به معنای صلیبه. حالا به عنوان فعل اگر بخواییم ازش استفاده کنیم، برای عبور کردن استفاده میشه. دریا، خیابون، یا هرجای دیگه. به این صورت که شما وقتی دارین مستقیم به جلو حرکت میکنین، یک خطر فرضی عمودی رسم میکنین و اگر خیابون رو یک مسیر افقی در نظر بگیرم، با عبور کردن ازش دارین یک صلیب درست میکنین.

کراس کلا معانی زیادی توی دیکشنری داره. یکی دیگه اش به معنی دلخوره.

(Are you cross with me) و برحسب مدل صلیبی فکر کردن، تصویری که میاد توی ذهنم به این شکله که دوتا چوب داریم که حالت خلق و خو رو توصیف میکنن. وقتی که هردوتا چوب صاف نباشن و یکی از روی دیگری گذشته باشه، یعنی اوضاع من با طرف مقابل هم صاف و مستقیم نیست.

 

 5- پیدا کردن کلمات عجیب غریب، مثل  niminy-piminy (یه خانومی که زیادی خشک و مبادی آداب و ایرادگیر و اینا رفتار میکنه) یا کلماتی که یه جور cultural reference  محسوب میشن، مثل supercalifragilisticexpialidocious!!!

 

+ با این چیزا زمستونو سر میکنم!

استفاده ابزاری از خوشی ها

اینکه تمام مناسبت ها تبدیل به ابزارهای تبلیغاتی شدن رو دوست ندارم. اول مهر، شب یلدا، چهارشنبه سوری و عید. اون وسط، هالووین و کریسمس و ولنتاین هم هست. اینا قراره به آدم حس خوب بدن، اینکه یه شب یا یک مدتی رو وسط شلوغی های زندگی با حس و حال خوب بگذرونیم و تنوعی باشه برامون.

اما الان دوسه سالی میشه که هرجا میری، همه اش چشمت به تخفیف های مناسبت فلان و بهمان میخوره و حس اجباری که همه سعی دارن برای خرید محصولاتشون بهت القا کنن. مناسب ها تبدیل شدن به ابزارهای تبلیغاتی آزاردهنده که حس خوبی رو هم منتقل نمیکنن.

و من دلم اون خوشی های بی شیله و پیله گذشته رو میخواد...